Bez tytułu

Snie. Zazwyczaj male, prywatne koszmary, ale nie szkodzi. To i tak jedyna czynnosc, ktora wydaje sie miec jakikolwiek sens. Wszystko inne wyblaklo i nie ma ani wyrazu, ani smaku. Tak wiec snie, czasem rowniez na jawie. Powrot do rzeczywistosci jest czyms w rodzaju katastrofy absolutnej, wiec budze sie dlugo i swiadomie koncze rozpoczete watki. Paradoksalnie jest to jedyny rodzaj niemal fizycznego cierpienia, ktore przynosi ulge. Moze to z powodu odciecia sie, albo jedynej mozliwosci dotkniecia, nie wiem. Ostatnio niewiele wiem i jeszcze mniej potrafie zrozumiec. Duzo emocji. Placza sie, suplaja. Stawiam sie pod murem i strzelam sobie w glowe nabojem z rozpaczliwej troski, by za chwile czule, z ogromna wyrozumialoscia i cieplem przytulac wlasne uczucia. Dobrze, ze sa. Dobrze, ze wlasnie takie. Tego nie potrafie ani zalowac, ani potepiac. Czasem piekno jest bezsprzeczne.