| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 29 | 30 | 31 | 01 | 02 | 03 | 04 |
| 05 | 06 | 07 | 08 | 09 | 10 | 11 |
| 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 |
| 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 |
| 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 01 | 02 |
Monologuje do wewnatrz. Rozsypuje, sklejam, szeptem przepedzam wlasne leki. I'll be the shadow of your shadow. Mocno wtulam twarz w poduszke. Nie chce juz sluchac, mowic, nic juz dzisiaj nie chce. Staje w opozycji do siebie samej, przecze - nie - przecze. Po cichu wyrazam zgode i wbrew sobie kiwam potakujaco glowa. Nie chce mi sie z toba gadac, dziewczynko.
Boze, pelen w niebie chwaly, a na krzyzu pomarnialy
Gdzies sie skrywal i gdzies bywal, zem cie nigdy nie widywal?
Siedze sama nad stosem wlasnych porazek. Przebieram jak w zywym miesie. Ubabralam sie juz po lokcie, a nadal nie znajduje sensownych usprawiedliwien na - to - czy - tamto. Bo ja najpierw robie, a pozniej mysle, wiesz? Takie tlumaczenie nie satysfakcjonuje i wcale sie nie dziwie. Czasem trafiam na nagie litery bezmyslnie zlepione w slowa, ktore nie niosa ze soba zadnej tresci, innym razem wpada mi w rece jedno zdanie tak naladowane emocjami, ze natychmiast upada z loskotem na podloge. Naciagam koc na kolana. Pusto tutaj. Zimno mi.
Wiem, ze w moich klesk czelusci, moc mnie twoja nie opusci
Czyli razem trwamy dzielnie, czy tez kazdy z nas oddzielnie?
Moze to jest wlasnie dobry moment, zeby sie zatrzymac i zastanowic? Nie potrafie nie kierowac sie emocjami. Pograzam sie w poczuciu winy jak w bagnie. Nie mam sily. Jestem jeszcze w stanie zdobyc sie na odrobine dystansu i spojrzenie ze zdrowej perspektywy. Boli, wiem. Nie chcialam, przepraszam, wybaczysz? Wszystkie te slowa, namacalnie czuje ich bezsens. Wiem, ze potrafie krzywdzic. Wiem tez, ze nie zawsze robie to z premedytacja. Irracjonalnie uciekam w siebie, nie powinnam tego robic. Glupio pokaleczylam. Jestem ubogim czlowiekiem, mam tylko slowa. Czasem wolalabym nawet tego nie miec.
Mow co czynisz w tej godzinie, kiedy dusza moja ginie
Czy lze ronisz potajemna, czy tez giniesz razem ze mna?
Sama ze soba jestem i czasem ciezko mi wlasna obecnosc zniesc. Automatyczne samobiczowanie. Nikt nie musi mnie kopac, sama zrobie to znacznie skuteczniej. Mimo, ze sie nie przyznam.
Doskonale porto. Dopiero, gdy splynie do zoladka, czuc delikatny posmak orzechow wloskich. Do wspomnien pije. Po to je mam, zeby sie czasem pod nie uchlac. A dobre alkohole sa po to, zeby sie nimi wulgarnie upic. Znakomicie.
jeszcze zdazymy w dzunglii ludzkosci siebie odnalezc
Obijam sie o sciany, pale papierosa za papierosem i zastanawiam sie, jak do tego wszystkiego moglam dopuscic. Gdzie konczy sie ludzka wytrzymalosc? Ile jeszcze trzeba, by lzy bezradnosci i upokorzenia, zamienily sie we wsciekle uparta obrone wlasnych racji? Taplam sie w smutku i rozczarowaniu. Biernie patrze na umeczona dusze, gubie siebie. Rozsadek podpowiada sluszne wyjscie, ktore jednoczesnie wydaje sie byc jedynym. Nie jestem Feniksem. Nie mam juz sily.
Rozsypalam sie na kawaleczki. Czasem wszystko mi sie wymyka i nie potrafie przywolac sie do porzadku. Psuje. A juz myslalam, ze jestem w stanie sterowac emocjami wedle wlasnego uznania. Chwila nieuwagi. Pozniej uciekam w siebie i patrze jak dusza zbija sie w piastke. Bo boli. Kazdego dnia przegrywam cos waznego, a bezradnosc mnie obezwladnia. Nagle okazuje sie, ze nie decyduje o niczym, nawet o sobie samej i strach, ze tak juz bedzie paralizuje. Nie wiem czy to jest po cos. Nie wiem czy ma jakikolwiek glebszy sens. Nic juz nie wiem, poza tym, czego cala soba pragne.