| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 28 | 29 | 30 | 31 | 01 | 02 | 03 |
| 04 | 05 | 06 | 07 | 08 | 09 | 10 |
| 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
| 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
| 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 01 |
Zawsze byłam chorobliwie niecierpliwa. Wszystko musiało być już, natychmiast, do końca i na 100%. Teraz siedzę w fotelu, obracam w palcach kubek z kawą i tak sobie myślę, że oczekiwanie też ma swój urok. Może właśnie w spokojnym prends ton temps drzemie siła trwałości?
Trwam sobie radośnie w całym tym szambie i chyba nawet dość dobrze pływam. Tak wnioskuję z prostego faktu, iż jeszcze się nie utopiłam. I nie zamierzam. Czasem myślę, że jestem jak trzcina - wiatr przygina mnie do ziemi, a ja się prostuję w zasadzie bez większych uszczerbków. Mało tego, z każdym kolejnym razem łatwiej jest złapać pion. Jeszcze chwila i się okaże, że jestem niezniszczalna.
Czuję się kompletnie oderwana od jakichkolwiek problemów. To irracjonalne, ale dobre. Egzystuję sobie obok ze spokojnym przekonaniem, że wszystko się wyprostuje. Bawią mnie drobiazgi - niedowierzanie wypisane na twarzy wykładowcy, kiedy rozmawiając o poezji, mówię, że urzekają mnie słowa Poświatowskiej i dlatego zawsze mam przy sobie mały tomik jej pióra. No tak, przyjęłam rolę etatowego pajaca, weszłam w nią gładko i tej formy się trzymam. Śmieszy mnie do łez osłupienie ubogich w życie wewnętrzne, kiedy przekonują się, że ja to nie tylko nieustanne wygłupy, ale czasem też refleksja. Dalej, oceńcie mnie, nie omieszkam waszej opinii zweryfikować i ośmieszyć. Życie czasem łaskocze mnie w podniebienie.
Czasem dopadają mnie jakieś łzy głupie. I po co to? Patrzę na siebie w lustrze i widze, ze staro mi z tym i nie do twarzy. No to szukam w pamięci jakiegoś mądrego słowa, którego złożoność mogłaby w jakiś sposób usprawiedliwić, albo chociaż nadać jakikolwiek sens temu smutkowi, charakteru trochę, ale najwyraźniej jestem mało elokwentna, bo znajduję tylko bezsłowną pustkę. Nie wiem, chyba każdy nosi w sobie smutek. Takie ziarno głęboko w środku, z każdej strony obwarowane wymogami codzienności, szczelnie zasłonięte "należy" i "wypada". Czasem chcialabym przyjrzeć się sobie od środka. Poukładać w wykresy i tabele wszystkie uczucia, mysli, wspomnienia i gdybania, porozwieszać to na ścianach i spacerować z lupą przy oku od kartki do kartki, uważając bardzo, by nie pominąć żadnego z detali, bo może właśnie ten okaże się być najważniejszym i nagle w jednej chwili zrozumienia ułożę się jak puzzle.
Jakieś chore, wydumane jazdy mam. Czasem dobrze wiem czego chcę, a innym razem mam ochotę z wrzaskiem uciec. Nie wiem, pod ziemię się zapaść i wyjść, dajmy na to, za rok. Rozejrzeć się, zobaczyć co jest grane i ewentualnie dostosować. Bo że świat się nie zawali, to już od jakiegoś czasu wiem. Przeciwnie, będzie się kręcil nadal, a może nawet mial nieco lepiej. Dziecko sie boi. Z wszystkim sobie radzę, poza samą sobą. Super.