| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 29 | 30 | 31 | 01 | 02 | 03 | 04 |
| 05 | 06 | 07 | 08 | 09 | 10 | 11 |
| 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 |
| 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 |
| 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 01 | 02 |
Doskonale porto. Dopiero, gdy splynie do zoladka, czuc delikatny posmak orzechow wloskich. Do wspomnien pije. Po to je mam, zeby sie czasem pod nie uchlac. A dobre alkohole sa po to, zeby sie nimi wulgarnie upic. Znakomicie.
jeszcze zdazymy w dzunglii ludzkosci siebie odnalezc
Obijam sie o sciany, pale papierosa za papierosem i zastanawiam sie, jak do tego wszystkiego moglam dopuscic. Gdzie konczy sie ludzka wytrzymalosc? Ile jeszcze trzeba, by lzy bezradnosci i upokorzenia, zamienily sie we wsciekle uparta obrone wlasnych racji? Taplam sie w smutku i rozczarowaniu. Biernie patrze na umeczona dusze, gubie siebie. Rozsadek podpowiada sluszne wyjscie, ktore jednoczesnie wydaje sie byc jedynym. Nie jestem Feniksem. Nie mam juz sily.
Rozsypalam sie na kawaleczki. Czasem wszystko mi sie wymyka i nie potrafie przywolac sie do porzadku. Psuje. A juz myslalam, ze jestem w stanie sterowac emocjami wedle wlasnego uznania. Chwila nieuwagi. Pozniej uciekam w siebie i patrze jak dusza zbija sie w piastke. Bo boli. Kazdego dnia przegrywam cos waznego, a bezradnosc mnie obezwladnia. Nagle okazuje sie, ze nie decyduje o niczym, nawet o sobie samej i strach, ze tak juz bedzie paralizuje. Nie wiem czy to jest po cos. Nie wiem czy ma jakikolwiek glebszy sens. Nic juz nie wiem, poza tym, czego cala soba pragne.
Ustepuje. Biore ksiazke, wstaje i wychodze. Robie kawe i siadam cicho w kacie. Znowu przegrywam prawo do wlasnego kawalka podlogi, ale wygrywam kolejne pol godziny swietego spokoju. Buntuje sie, krzycze, prosze i trafiam na mur lepszej prawdy, lepszej racji, lepszej moralnosci, wiec kule sie w sobie i z poczuciem absolutnego bezsensu, bo wiem przeciez, zastanawiam sie, czy zostal jeszcze jakikolwiek argument, ktorego nie uzylam.
Potrafie wyciagac wnioski, ale nie potrafie robic z nich uzytku. To podobno domena idiotow. Biernie, z doskonala obojetnoscia wypisana na twarzy, gapie sie na zycie, ktore sobie przeze mnie swobodnie przeplywa. Wazne jest dzisiaj. Wczoraj juz minelo, a jutro jeszcze nie nadeszlo. Zreszta, co za roznica.
Cala jestem dzisiaj antyteza dobrego nastroju. Zagladam sobie w oczy - nie blyszcza. Ramiona, na podobienstwo podcietych skrzydel, smetnie zwisaja. Orgazmicznie piekne mrzonki o przyszlosci gdzies zniknely i ani mysla sie pojawic. Jako absurdalnie podle zadoscuczynienie odnajduje w glowie fantasmagoryczne wizje rzeczywistosci. Nie da sie uciec przed nieuniknionym. W natloku brutalnych, bo obrzydliwie logicznych mysli, gdzies na skraju pojmowania, przemyka nadzieja na bezbolesny exodus roziskrzonego trwania. Naiwna ja...